top of page

Hoe ontstond Maison Maurice Zweden? (En hoe spannend was dat!?)

Foto van schrijver: liesvanevelghemliesvanevelghem



Anderhalf jaar woonden we in Zweden toen we ons droomhuis vonden. Het is een verhaal apart, maar het was geen toeval. Het moest zo zijn...


Rond die tijd had ik een job aangenomen in het ziekenhuis in de dichtstbijzijnde grote stad. Ik had de taal voldoende onder de knie en het leek mij de makkelijkste weg vooruit: een vertrouwde werkomgeving met toch voldoende uitdagingen en nieuwigheden. Ik leerde al snel dat die "makkelijke" weg voor mij niet de juiste was. Van huilend in de auto elke ochtend over gemaakt vrolijk wezen op de werkvloer naar totaal uitgeput in de zetel ploffen. Ik hield even vol, maar beter werd het niet. De verpleegkundige batterijen waren leeg. Dat wist ik al veel langer, maar ook hier ontbrak mij het lef om te doen wat ik écht graag wilde. Dus het duurde weer even voor ik het helemaal begreep. Ondertussen konden we in ons huis aan de slag en met de dag voelde ik mijn batterijen opladen. Ik kon er mijn creativiteit kwijt, had uitdagingen met hopen, kon zorgen en plannen en vond mezelf helemaal terug.


We kregen veel bezoek en telefoons uit België en hoorden het steeds opnieuw en opnieuw... " het is veel, het is vol, het is moeilijk, ... " En we zagen het opnieuw en opnieuw: de natuur deed haar werk, bracht de broodnodige rust. Kampvuurtjes zorgden voor diepgaande gesprekken, stille wandelingen voor energie. Klussen in de tuin of het huis gaven voldoening en trots.

We zagen mensen anders vertrekken dan ze gekomen waren. Opgeladen en met frisse moed. Even de stekker eruit en even terug naar minder.

Minder druk(te), minder moetjes, minder lawaai en minder afleiding. Maar meer focus, meer rust in het hoofd, meer lucht, ruimte en tijd. Het is een geschenk.

Een geschenk waarvoor wij nog steeds elke dag dankbaar zijn.


Zo rijpte het idee. We moeten er iets mee doen. We zijn zo graag op ons plekje en het is groot genoeg om te delen. De ruimte was er, zowel aan het huis als in het hoofd.


Voor mij was het een tweede geschenk: het concept van Maison Maurice is eeuwig aanpasbaar. We kunnen elk jaar nieuwe thema's verzinnen, of de bestaande aanpassen. Er komt heel wat organisatie bij kijken en contacten met nieuwe mensen moeten worden gelegd. Bovendien moet er heel wat gebouwd, verbouwd en ingericht worden. Een droom!


Maar misschien nóg belangrijker: dat wat diep vanbinnen stevig geworteld zit, het willen zorgen voor anderen, kan hoogtij vieren... Niet meer zo letterlijk als vroeger, maar minstens even belangrijk. Mensen een fijne tijd geven, hen even laten loskomen uit hun eigen werkelijkheid, hen de rust en tijd gunnen die ze nodig hebben en hen helemaal zichzelf laten zijn? Mooier wordt het niet... De droom (en de hond) van Maison Maurice was er.. En het lef? Dat werd druk gezocht...

Volgende keer vertel ik jullie graag over hoe Maison Maurice Zweden werkelijkheid werd. Hoe spannend het was om samen met Sofie die eerste try-outs voor te bereiden en te beleven, en hoe diep we daarvoor gegaan zijn.


Het is een gigantische uitdaging, en daar hou ik van. Ik moet weer uit mijn comfortzone. En hoewel ik dat vaak eng vind en soms ook echt moeilijk, het is daar waar ik écht leef...



bottom of page