top of page

Waarom wij België inruilden voor het zonnige Zweden... ;)

Foto van schrijver: liesvanevelghemliesvanevelghem



We hadden het goed in België, zonder twijfel. Goeie jobs, leuk huis, gezonde kinderen, een fijne familie en geweldige vrienden. En toch...


Nadat onze jongens meer dan 3 maanden te vroeg geboren werden, hadden ze erg veel zorg nodig. We gingen in overlevingsmodus en deden wat we moesten doen: zorgen voor de kinderen. Twee jaar lang met ups en vooral veel downs, sloten we ons op in huis om ons meest kostbare bezit te beschermen.

Toen het ergste voorbij leek, keerden we terug naar de realiteit. Maar er was iets geknakt. De innerlijke onrust was geboren...


We deden verder, hielden alle balletjes in de lucht. Dat waren er heel wat, maar wij vonden dat normaal.

Ondertussen werd ik als oncologisch verpleegkundige regelmatig met mijn neus op de feiten gedrukt: het leven is eindig en hoeveel tijd je krijgt, is niet geweten...

Bij elke "we wilden net ... , maar toen werd ik ziek " en " hadden we maar...", werd de innerlijke onrust groter en groter.


We reisden vaak, lang en graag. Elk verlengd weekend, elke vakantie werd er gezocht naar een plek om even te ontsnappen. Want ontsnappen was het, weten we nu. En zo begon de zoektocht naar "ons plekje".


We bleven 3 maanden in Zuid-Afrika, verkenden de Spaanse kustlijn, verdiepten ons in de Australische migratieregels en besloten toen dat het Noorwegen werd. Het bleef allemaal nogal vaag en aan de oppervlakte. Emigreren vraagt een flinke dosis lef, en die hadden we (nog) niet.


En toen kwam Corona... Een meer dan ellendig virus, maar ook net wat wij nodig hadden. De druppel die de emmer voorgoed deed overlopen. De plekjes waar wij gingen om op te laden, waren niet meer verlaten. Alleen ergens zitten of wandelen werd moeilijk. Iedereen voelde het: hoe buiten, hoe beter...


De reis naar Canada die we hadden uitgedokterd en geboekt, ging niet door. Noorwegen mochten we omwille van de strenge regels niet in. Dus gingen we een kijkje nemen bij de buren: Zweden.


Het werd de reis van ons leven. Niks spectaculairs, integendeel. Geen prachtig weer, geen luxeverblijven, geen extreem spannende of buitengewone dingen. Maar wel gewoon buiten. En gewoon samen. Tijd voor elkaar in de rust en stilte van dit heerlijke land. Je kan hier kilometers wandelen zonder iemand tegen te komen. Je ogen kunnen de prachtige natuur niet bijhouden en je vertraagt vanzelf. Wat een cadeau... En toen voelden we het: we kwamen thuis.


We schoven Noorwegen aan de kant (echt een prachtig land, maar niet onze happy place) en namen Zweden onder de loep. Het schoolsysteem, de arbeidsmarkt, de taal, de huizen,... Het sprak ons allemaal aan.


We gingen nog eens terug en kregen datzelfde fijne, vrije gevoel. We bezochten scholen en spraken met mensen. We lieten de kinderen aan het roer en zij bepaalden waar wij uiteindelijk terecht kwamen: in hartje Värmland.


Het lijkt allemaal heel makkelijk, maar dat is het niet. Emigreren is hard werken. Het is loslaten wat zo vertrouwd is en comfortabel voelt. Het is leven buiten de comfortzone. Maar het is dáár waar het leven voor ons begint. Over die grens. Letterlijk en figuurlijk.


Het was vaak met knikkende knieën en een bang hart. Maar nog nooit met spijt...



bottom of page